As obras de Platón


Busto de Platón

Obras

Platón elixe o diálogo como forma de expresión do seu pensamento; talvez como homenaxe ao seu mestre Sócrates a quen, polo demais, converte en interlocutor de practicamente todos eles; ou talvez polo influxo da súa época, na que o diálogo era unha das formas habituais de expresión filosófica. A súa obra pódese dividir en varios períodos, segundo distintos criterios, sendo unha das clasificacións máis aceptadas a cronolóxica:

1. Diálogos de mocidade (dos 28 aos 38 anos) (399-389)

Os diálogos de mocidade están dominados polos temas de carácter socrático, e neles Plató mantense fiel ao ensinado por Sócrates. Son desta época as viaxes a Megara, Cirene, Exipto e Italia.

2. Diálogos de transición (dos 38 aos 41 anos) (389-385)

Neste período Platón verte nos seus diálogos algunhas opinións que non podemos considerar estritamente socráticas, comezando a introducir elementos da súa propia colleita, algúns dos cales apuntan xa cara á teoría das Ideas. Ten lugar nesta época o primeira viaxe a Siracusa (Sicilia) á corte de Dionisio primeiro e a amizade con Dión. O obxecto da viaxe fracasa, sendo vendido por Dionisio como escravo en Egina e rescatado por un concidadán.

3. Diálogos de madurez (dos 41 aos 56 anos) (386-370)

 Nestas obras atopamos xa o pensamento de Platón en toda a súa propia dimensión. A influencia de Sócrates é mínima, e o pensamento que expresa nos diálogos responde estritamente ao pensamento de Platón. A súa actividade céntrase fundamentalmente na Academia en Atenas.

4. Diálogos críticos e de vellez (dos 56 aos 78 anos) (370-347)

 a) (369-362, dos 56 aos 63 anos): Revisión crítica da teoría da Ideas e dalgunhas das súas consecuencias, aínda que iso non signifique que sexan abandonadas. Segundo (369) e terceiro (361) viaxe a Italia á corte de Dionisio II, quen ao pouco tempo rexeitou a súa educación.

b) (361-347, dos 64 aos 78 anos): Crecente pesimismo de Platón, se nos atemos ao contido das súas obras últimas, que xa na fase crítica parecían inclinarse cara ao predominio dos elementos místico-relixiosos e pitagorizantes do seu pensamento.